Pokémon Legends: Arceus geeft meer vrijheid dan menig openwereldgame

Dat is de conclusie na zo’n 35 uur in de game gestoken te hebben voor de review op zustersite Power Unlimited. Legends: Arceus is in een notendop een verrassend leuke game die op een prettige manier veel conventies van de serie loslaat. Althans, naar mijn mening. Binnenkort verschijnt er namelijk een officieel oordeel van collega Wesley op Gamer.nl, dus houd de website in de gaten voor een algemener beeld van de game.

Uitgestippelde routes

Ergens was het een teleurstelling dat Game Freak spelers niet loslaat in één grote wereld. Zeker omdat het promotiemateriaal niet onder stoelen of banken steekt dat het is geïnspireerd door The Legend of Zelda: Breath of the Wild, nog altijd een van de meest overtuigende openwereldspellen ooit gemaakt. Nee, Legends: Arceus bevat in plaats daarvan vijf uiteenlopende, kleinere werelden vol pokémon om te onderzoeken. Fans betichtten ontwikkelaar Game Freak daarom voor de zoveelste keer van liegen en het sentiment was in aanloop naar verschijning – mede vanwege het technische aspect van de game – vrij negatief.

Wanneer je Legends: Arceus eenmaal in handen hebt, blijkt echter pas hoe ‘vrij’ de gameplaycyclus van de game aanvoelt. Veel ontwikkelaars en uitgevers definiëren ‘vrijheid’ als de optie om te gaan en staan waar je maar wil, of de mogelijkheid om missies op zelfgekozen volgorde te spelen. Dat terwijl het in de meeste openwereldgames vaak neerkomt op het volgen van een pijltje, een stip aan de horizon of zelfs een GPS die de kortste route naar je bestemming weergeeft. Je kunt dergelijke hulpmiddelen uiteraard uitzetten, maar de meeste games zijn daar natuurlijk helemaal niet voor ontworpen. Zonder een icoontje op de kaart wordt het zoeken naar de volgende missies enkel frustrerend.

De illusie van vrijheid

Uiteraard biedt geen enkele game totale vrijheid; het gaat immers om de illusie dat je van alles kunt doen binnen de perken van een game. Toch is Pokémon Legends: Arceus daarin een stuk overtuigender dan veel vergelijkbare titels. In elk van de vijf gebieden worden spelers simpelweg losgelaten om de eerste Pokédex ooit samen te stellen door monsters te vangen, verslaan, voedsel te geven en andere, soortgelijke opdrachten te voltooien. De bevindingen rapporteer je vervolgens aan de lokale professor, alvorens je terugkeert naar het dorp om je voor te bereiden op een volgende tocht.

In de praktijk ligt er daarom verrassend weinig druk op je avontuur. Er wandelen talloze verschillende pokémon in de wildernis, die variëren in grootte, voorkeur voor voedsel en gedrag ten opzichte van de trainer, en enkel aanwezig zijn zodat je ze kunt ontdekken. Het is aan de speler welke soort ze op de hielen zitten, welke ze met gevaar voor eigen leven ontwijken – wilde pokémon vallen je nu fysiek aan – en in welk tempo ze de Pokédex vullen. Legends: Arceus doet daarmee ontzettend denken aan New Pokémon Snap: gewoon lekker op safari gaan, zonder prangende zaken.

Uiteraard zijn er hoofd- en zijmissies om het verhaal voort te stuwen, dat zoals vanouds escaleert tot het redden van de ganse wereld. Vooral de zijmissies zijn interessant qua opzet. Het gros daarvan geeft namelijk subtiele hints om een bepaalde soort te vangen of een aantal zeldzame grondstoffen te verzamelen, waarna je wederom zelf op ontdekkingstocht gaat. Dat in tegenstelling tot de gemiddelde zijmissie, die je vaak op pad stuurt naar een specifieke locaties en alweer een route voor je uitstippelt.

Verwondering

Dat brengt een stukje verwondering met zich mee dat de Pokémon-franchise in de afgelopen jaren is kwijtgeraakt. Waar je in de eerste pakweg vier generaties aan games nog hopeloos kunt verdwalen in grotten en een flink aantal optionele gebieden kunt bezoeken, zijn de meest recente titels de definitie van lineair.

Legends: Arceus brengt daar met een fris concept verandering in. Het is mogelijk om door het verhaal te racen en een prima tijd te hebben, maar het uiteindelijke doel blijft om de verschillende moves, vormen en andere eigenschappen van elk soort pokémon vast te leggen. Dat je de gehele Pokédex moet vullen om het daadwerkelijke einde van de game te mogen aanschouwen, zegt genoeg.

Het is de vraag in hoeverre Game Freak het aandurft om de vernieuwde formule over te hevelen naar de negende generatie rpg’s. Legends: Arceus voelt in dat opzicht aan als een proefballon, een geslaagd zijproject waarvan enkele aspecten wellicht hun weg vinden naar de volgende game voor het grote publiek. Het liefst zie ik een grootschaligere versie van de game in een gloednieuwe regio vol steden en verschillende landschappen, met behoud van de open opzet die Legends: Arceus zo verfrissend maakt. Want wie had dat gedacht: vrijheid in een Pokémon-game.

Lees binnenkort de review van Pokémon Legends: Arceus.