Ook gekeken - Love Lies Bleeding, Alien Romulus en Catch Me If You Can

Love Lies Bleeding moet je niet laten liggen

Dunke:

Ik heb veel interesses, maar bodybuilding is daar niet een van. Toch sprak Love Lies Bleeding vrijwel me wel aan: een bodybuilder en een medewerker van een sportschool die verliefd worden en vervolgens verwikkeld raken in een crimineel conflict. De film valt gaandeweg in een steeds dieper gat, en dat is - grotendeels - een genot om te aanschouwen. 

Regisseur Rose Glass neemt alle tijd om de schaakstukken op de juiste plekken te zetten. Jackie, gespeeld door Katie O’Brian, arriveert in hetzelfde Amerikaanse dorpje waar Lou - vertolkt door Kristen Stewart - haar dagen spendeert in de sportschool. Niet op een actieve manier trouwens, want ze hangt maar een beetje achter de kassa te lanterfanteren - compleet begrijpelijk. Wanneer Jackie dus haar sportschool binnenloopt, valt Lou hard voor haar. Deze opzet en hoe de twee personages elkaar in de eerste helft van de film leren kennen is gewoon ontzettend fijn in beeld gebracht… 

…en dan gaan er mensen dood. Plotseling herinnert Love Lies Bleeding je aan het feit dat dit een crimedrama is. Daar wordt heus genoeg naar gehint hoor, begrijp me niet verkeerd, maar toch voelt de eerste uitbarsting van geweld vrij spontaan. Het is heerlijk gory en voelt glorieus, waarna de film het tempo flink wordt opgevoerd. Alle relaties en banden die in de eerste helft zijn opgezet worden op de proef genomen en uitgediept, waardoor ik in het verhaal werd gezogen. In de laatste vijf minuten wordt het plotseling allemaal net iets té onrealistisch, wat jammer is voor een film die anderzijds juist zo ingetogen te werk gaat, maar dat is niets in vergelijking met de ervaring die ervoor komt. Check het, zou ik zeggen!  

Catch Me If You Can blijft een heerlijke warme film, ondanks de leugens

Tijn:

Nee, ik heb het niet over de leugens van ons hoofdpersonage Frank Abagnale Jr. - ik heb het over de leugens van het echte mens waarop hij gebaseerd is. De film beweert namelijk gebaseerd te zijn op een waargebeurd verhaal, met veel dank aan het boek dat de échte Frank Abagnale Jr. heeft geschreven. Nu moet je films die zich baseren op een waar verhaal natuurlijk sowieso met een korrel zout nemen, maar een tijd terug bleek dat een bijzonder groot deel wat in het boek staat complete lariekoek is.

Maar is dat erg voor deze film? Nee, totaal niet - het is eigenlijk hilarisch dat zóveel mensen zijn opschepperijen geloofden, terwijl zelfs daaruit al blijkt dat de waarheid niet zijn favoriete ding is om te vertellen. Ter context: ik keek deze film op de ochtend na een concert van Sef en Abel, die hun nieuwe album IJsland speelden. Zonder opeens over muziek te gaan lullen: het concert was enorm energiek, en of je nou wilde of niet, stond je minstens een derde van de tijd in een moshpit. Met m’n enkels bekleed met blauwe plekken, was het speelse kerstsfeertje van deze film precies wat ik nodig had op een ochtend die toch met wat vermoeidheid gepaard ging.

De onverwachts fijne band tussen een jonge Leonardo DiCaprio en een vaderlijke Tom Hanks als de crimineel en de leider van zijn klopjacht is enorm schattig. Dat komt natuurlijk met name omdat Tom Hanks’ personage er niet heeft kunnen zijn voor zijn dochter, en omdat Leo’s versie van Frank juist alle verkeerde lessen van zijn vader heeft geleerd. Die laatste wordt geweldig gespeeld door Christopher Walken trouwens.

Ik kan me niet voorstellen dat ik iemand hoeft te overtuigen om deze film - die inmiddels denk ik wel als klassieker wordt gezien - te kijken, maar mocht je nou twijfelen: John Williams máákt de sfeer van deze film met zijn muziek, en Steven Spielberg z’n regie is nog altijd fantastisch om naar te kijken. Dit zal niet zomaar iedereens favoriete film worden, maar ik kan me niet voorstellen dat je níét van deze film geniet. Jonge Leo die zich uit situaties lult blijft prachtig om naar te kijken, zelfs als je ‘m al een paar keer hebt gezien.

Alien Romulus is heerlijk duister en grimmig

Sebas:

Afgelopen week vond ik het als liefhebber van de Alien-franchise - en met name Alien: Isolation - toch wel eens tijd om het nieuwe deel in de franchise te checken. Tijn, Dwayne en Dunke hebben de film met spoilers en al besproken in deze spoilerpraat, maar ik mocht toch nog even mijn spoilervrije zegje erover doen. Met weinig verwachtingen ging ik naar de bioscoop, en ik kan niet echt verklaren waarom. Dit zorgde er echter wel voor dat ik toch behoorlijk verrast was door Romulus.

De praktische effecten wisten me namelijk behoorlijk te grijpen. Met de realisatie dat ‘een bepaald monster’ gespeeld was door een echte persoon, liep het koude zweet toch wel langs mijn rug. Dit zorgde ervoor dat de spanning en angst die de film wist op te wekken echt voelbaar waren. Films in het horrorgenre mogen wat mij betreft vaker teruggrijpen naar praktische effecten in plaats van alleen maar CGI. Het maakt de ervaring veel tastbaarder en angstaanjagender, omdat je echt het gevoel krijgt dat wat je ziet er ook daadwerkelijk is. Dat is iets dat de oorspronkelijke Alien films ook zo bijzonder maakte en dat Romulus op een geslaagde manier probeert te repliceren.

De film slaat voor mij op sommige punten nog wel de plank mis. Het verhaal is naar mijn mening niet heel diepgaand. Romulus volgt de bekende formule van een groep die moet overleven tegen het enge aliengespuis, niet veel meer. De film gaat niet al te diep in op de meeste personages en leunt vooral op de actie en visuele spanning. Daarnaast wordt er in de film ook gebruikgemaakt van deepfakes om bekende personages terug te laten keren, wat er niet geweldig uitzag. In contrast met de andere uitstekende praktische effecten haalde me het toch een beetje uit de film.

Ondanks deze minpuntjes is Alien: Romulus een fijn tussendoortje voor fans van de franchise. Het voelt als een lekkere snack tussen de grotere, iconische delen door en biedt genoeg spanning voor een lekker horror-avondje.