Al lange tijd hou ik op mijn telefoon twee lijstjes bij. Eentje met de games die op dat moment in mijn backlog zitten, en eentje met aankomende games die ik interessant vind, met releasedata erbij. Toen ik deze lijstjes zo’n twee jaar geleden aanmaakte, was het vooral bedoeld om orde te scheppen in de chaos aan games die elk jaar op ons afkomt. Een tijdje ging dat goed: door de backloglijst hoefde ik nooit te bedenken wat ik moest spelen, en met de releaselijst had ik tijdrovende games op tijd in de smiezen. Het voelde vreemd genoeg zelfs bevredigend om een game na het uitspelen af te vinken op de lijst. Hoppa, die is gedaan, op naar de volgende.
Help!
Inmiddels zijn mijn lijstjes geen baken meer van orde en rust, maar een bron van frustratie. In mijn backlog staan op dit moment 32 games waar ik nooit aan toegekomen ben, of waar ik wel aan ben begonnen maar nooit het einde van heb gezien. De lijst die bedoeld was als organisatiemiddel, brengt alleen maar meer chaos in mijn leven, omdat hij zo lang is dat ik het nooit meer allemaal af ga kruisen.
Van de releaselijst word ik al helemaal niet vrolijk. Er komen tegenwoordig zoveel goede games uit, dat ik naar veel te veel dingen uitkijk. Gisteren kwam Borderlands 3 uit, over een week is het tijd voor de remake van Link’s Awakening (de beste Zelda), een week daarna verschijnt Dragon Quest 11 op de Switch. En ik had tegen mijzelf gezegd om hem daarop te spelen, omdat ik vorig jaar geen tijd had voor een monsterlijk lange rpg. En dan moeten The Outer Worlds en Death Stranding nog uitkomen, en Pokémon: Sword en Shield en Star Wars Jedi: Fallen Order hebben het lef om op dezelfde dag uit te komen.
De backlog is een lange opsomming aan entertainment, en dan heb ik het alleen nog over games. ‘Mijn lijst’ in Netflix is inmiddels al 2 minuten scrollen lang, en met Disney+ heb ik ineens de onhoudbare drang om oude tekenfilms als X-Men helemaal te kijken. Boeken lezen heb ik eigenlijk al opgegeven, en comics waar ik mijn oog op heb laten vallen kunnen het helemaal vergeten.
FOMO
Het is natuurlijk een fijn probleem om te hebben. ‘Help, er zijn te veel goede games om te spelen’ stelt op wereldschaal weinig voor. Maar toch, FOMO (fear of missing out) is een echt fenomeen om rekening mee te houden. Je wilt toch altijd mee kunnen praten met je vrienden of op fora over de allerbeste games, en dan word je al gauw bang dat je iets mist. Zeker voor iemand als ik, wiens baan het ook nog eens is om de industrie een beetje in de gaten te houden. Misschien kan ik tijd vrijmaken door wat minder columns te schrijven…
Hoe dan ook, van die ellendige backlog moet ik eens een keertje af. Het doel dat ik ermee had – het aanbrengen van een beetje rust in mijn hoofd – bereikt het allang niet meer. De backlog staat vol met games waar ik echt niet meer aan toe ga komen, dat weet ik stiekem zelf ook wel. Het is een lijst die me constant pestend aankijkt en bevestigt dat hoe graag ik ook wil, ik nooit álles kan spelen wat ik wil.
Dus hup, weg met dat ding. Vanaf nu speel ik gewoon de game waar ik op dat moment het meeste zin in heb. Ik hoef me toch zeker niet schuldig tegenover mezelf te voelen als ik een spel niet uitspeel omdat ik het niet meer leuk vind, of als ik aan een game niet toekom omdat ik in andere spellen nou eenmaal meer zin heb? Gamen is een hobby, ik doe het voor mijn plezier. Waarom zou ik het zo voor mezelf vergallen?
Vanaf nu speel ik dus waar ik zin in heb. En als ik in meer dan één game tegelijk zin heb, dan zet ik die in een handig lijstje. Dan kan ik daar ook de spellen in zetten waar ik later misschien zin in krijg, en games die nog uit moeten komen maar waar ik nu al heel veel zin in heb. Handig zeg, en dat lijstje bewaar ik dan op mijn telefoon! Ik heb er alle vertrouwen in, dit gaat helemaal goedkomen.
Elke zaterdag verschijnt er een column op Gamer.nl die ingaat op actuele gebeurtenissen.
Laatste columns op Gamer.nl:
Opmerkingen