Dead Rising Remaster Deluxe - Oude liefde rot niet

In 2006 werkte ik als groen blaadje nog bij het tv-programma Gamekings. Overdag rende ik achter die gasten aan met een camera, ‘s avonds maakte ik dan iets tofs van al die beelden. En de gameplay? Dat moesten we in die jaren nog zelf spelen en opnemen met een werkelijk waar tering onhandig capture-apparaat. Waarom ik dat hier vertel? Nou, omdat dat ‘tering onhandige apparaat’ in 2006 m’n beste vriend werd. We hebben gelachen en gescholden, gevloekt en getierd en nu ik met Dead Rising bezig ben, voel ik al die herinneringen weer terugkomen als een rolstoel in m’n gezicht.

Fiets op je tandjes
Waar ik in 2006 aan een uurtje gameplay op zo’n oud DV-tapeje genoeg had, deed ik voor Dead Rising met liefde overwerk. Perfectionist? Nope. Ik wilde gewoon niets liever dan die game spelen met m’n maat. Natuurlijk, gooi een winkelcentrum vol zombies en ik slacht ze allemaal met een brede glimlach op m’n met bloed besmeurde muil af. Maar de echte charme zat verborgen in het domme verhaal, de gestoorde kostuums en een wapenarsenaal waar de gemiddelde Wallmart nog het schaamrood van op de kaken krijgt. Een knuppel? Tuurlijk. Een bowlingbal? Eh, onconventioneel, maar prima. Een mannequin, tuinhek, fiets, bevroren zalm?? Sold! En als dan Adam MacIntyre, die vadsige clown, in z’n eigen kettingzagen valt…beter werd het leven niet.

De controls waren ruk, de AI van de personages die je moest redden nog kutter en saven kon alleen handmatig door de wc in het warenhuis te bezoeken. Ik weet nog goed dat ik regelmatig hele stukken opnieuw moest doen, omdat ik m’n toiletbezoekjes regelmatig vergat. Ach ja, het leven gaat niet over rozen. Maar een grasmaaier wel, over hoofden van zombies, richting tóch maar weer het toilet. 

Je kunt niet alles hebben

18 jaar later en draaiend op de RE engine, is het allemaal een stuk prettiger spelen. Saven gaat automatisch en de AI heeft dit keer meer dan twee hersencellen. Mensen die je uit het winkelcentrum begeleidt, verdwijnen niet meer plots tijdens een laadscherm. Dat laatste is overigens nog wel aanwezig: laadschermen. Behoorlijk gaar eigenlijk, in deze tijd. Daarnaast ontbreekt het originele stemmenwerk en de controls zijn nog steeds niet top, maar blijkbaar kun je niet alles hebben. Wat wel blijft is de charme van good ol’ Frank West, die het tussen 36 zombies binnen 10 seconden ledematen laat regenen met z’n zwaard. Het enige dat ik écht mis? Dat tering onhandige apparaat. Wat had ie deze trip down memory lane mooi gevonden.