Als ik naar de details van mijn Power Unlimited-map kijk, dan zie ik dat er bijna 3K documenten in staan. Bijna 3.000 artikelen die ik geschreven heb voor zowel Power Unlimited magazine, als de website, in de 18 jaar dat ik mijn ding doe voor het merkje. Dat staat zelfs nog, grotendeels, los van alle video's voor PU-TV, de streams op Twitch en social media-posts waar ik mijn smoelwerk en toetsenbord voor verleend heb in de laatste twee decennia. Nou klinkt dat allemaal misschien een beetje sentimenteel of zelfs als opscheppen, maar het is voor mij ook een manier van dingen verwerken. Want het lijkt erop dat hier geen, of in ieder geval niet heel veel, artikelen meer bij gaan komen.
Neither here nor there
In 2006 ging ik als stagiair aan de slag bij PU, in 2008 ging ik fulltime voor het merk werken en sindsdien ben ik eigenlijk niet meer weggegaan. Ja, wel van de redactie, want in 2020 werd ik freelance hoofdredacteur van het magazine en werkte ik voornamelijk vanuit thuis of Tbilisi of waar dan ook, maar nog steeds besloeg Power Unlimited magazine maken het grootste gedeelte van mijn carrière. Met name vorig jaar merkte ik helaas dat ik me steeds minder verbonden begon te voelen met PU, dat er een zekere afstand begon te ontstaan tussen mij en de redactie, maar ook een beetje de community. Dat werd een sterker gevoel toen mijn streamslot op Twitch stopte en méér dan een gevoel nadat, eind 2023, mijn functie veranderde van hoofdredacteur naar ‘content lead’.
Wat er precies allemaal gebeurd is in 2023 waardoor ik langzamerhand begon weg te drijven van PU, dat is misschien niet heel relevant. Wel ironisch, omdat het gelijktijdig was met het 30 jaar jubileum, maar zoals ze in het Engels zo mooi zeggen (jullie weten dat ik wel van een mondvol English houd): that's neither here nor there. Komt erop neer dat het besluit is genomen dat ik niet langer content lead ben van Power Unlimited magazine, dat Simon mijn opvolger wordt en ik op zoek ben gegaan naar ander werk. En deze zin slaat het hele proces zo enorm plat dat het bijna lijkt alsof het gewoon een zakelijke beslissing tijdens de dinsdag-meeting was, maar geloof me, dat was het zéker niet.
But symbiosis is a two-way street!
De afgelopen maanden ben ik bezig geweest met het mentale proces om mijn identiteit los te koppelen van Power Unlimited. Als Peter Parker die zich lostrekt van zijn zwarte pak. Niet dat ik daarmee wil zeggen dat PU een kwaadaardige, buitenaardse symbioot is, nee, het is gewoon beeldspraak. Ik ben namelijk zo lang die gast van PU geweest, zoveel passie, tijd en energie erin gestoken, dat het een hele omschakeling was om er afhankelijk van te zijn. Wie ben ik zonder dat ik games review? Wie ben ik als ik niet elke maand een blaadje naar de drukker stuur? Wat moet ik doen als ik niet artikelen schrijf voor gamers, voor PU-fans, voor jullie? Uren en úren heb ik lopen tobben, nagedacht over wat ik met mezelf aan moet en herinneringen opgehaald.
Ondanks dat ik mezelf dwong om negatieve dingen op te halen zodat ik mezelf niet verloor in een zwart gat van nostalgisch zelfmedelijden, heb ik met name aan hele fijne tijden teruggedacht. Natuurlijk de pappenheimers, zoals de E3's en vele trips, maar ook gewoon de dagelijkse of wekelijkse dingen die je snel voor lief nam. De streams met Lucas, de PU Lives met Nino, de Prijzenslagen met Maarten, de uren in het testhok met Jeroen plus Guitar Hero en natuurlijk de Powerpraats met Tjeerd en Florian. Lullen over games, schrijven over games, alles over games. En ook films en series! Alles wat vet is op de wereld eigenlijk.
PU Wave
Je begrijpt vast dat het niet makkelijk is om een carrière te kiezen na PU. Het heeft dus ook wel even gekost voordat ik iets vond wat enigszins vergelijkbaar is en waar ik bereid ben minstens zoveel passie in te stoppen. Wat dat uiteindelijk precies geworden is, dat kan ik nog niet verklappen, maar ook dat maakt voor deze blog niet zoveel uit. Belangrijkste is dat ik afscheid ga nemen van fulltime WouterPU, PUWouter of ‘die gast van PU'. Misschien dat ik nog tijd ga hebben voor een Powerpraatje af en toe, of een review her en der, want het is heel makkelijk om gewoon te blijven hangen bij dit merkje. Mensen doen dat vaak en graag. Toch, op dit punt kan ik niet beloven dat ik nog betrokken blijf, want zoals gezegd: mentaal heb ik mezelf losgekoppeld van PU. Met fucking veel moeite, dat wel, en niet van de mensen natuurlijk.
Maar hey, als je nog steeds niet zat bent van die smoel van mij, als je mijn opinionated ass wel kunt waarderen, dan kan je me nog vinden op @ComeGeekWithMe op Instagram en/of @wouterbrugge op TikTok waar ik, in het Engels dit keer (fitting, right?), alsnog van me laat horen over films, series, games en alles wat vet is op de wereld. En het magazine, dat gaat gewoon door zonder mij, wat ook goed nieuws is, toch!? Ik was van plan tot het laatste blaadje de PU-golf uit te surfen, want het magazine was gestopt als ik niet freelance hoofdredacteur was geworden toen in 2020, dus ik moet wel wennen aan het feit dat ik een opvolger krijg. Maar goed, als Simon het niet kan, wie dan wel?
Nou, rest mij alleen nog maar op het verhaal rond te maken en zoals niemand minder dan Jurjen Tiersma me geleerd heeft, doe je dat door terug te komen op iets uit het begin van je artikel. Dus ik hoop dat je genoten hebt van mijn *checkt teller* 2943e artikel en dank jullie, uit de grond van mijn hart, voor jullie aandacht, comments, liefde en zelfs de haat hield me soms gaande. Maar die zal ik niet missen. ;)
Wouter OUT
(Meer uitleg volgt in de Powerpraat van 11-07)
Opmerkingen