Kingdom Come: Deliverance 2 gespeeld (PS5) - Overtreft zijn voorganger op alle fronten

Terwijl my man Henry bij de herberg - waar hij en zijn maatje Hans Capon een avond eerder flink stennis hebben geschopt - zijn taakstraf uitvoert door in de bediening te werken, komen er vier Koemanen (nomaden) binnen. De Turkse strijders zijn berucht: iedereen weet dat ze een deel van de Bohemen teisteren door te plunderen en moorden. Ook Henry, die zijn woede zichtbaar moet bedwingen, zit niet te wachten op de ongenode gasten. “Ga ik ze vragen of ze iets willen drinken of kunnen ze de pleuris krijgen, wetende dat ik daarmee aan werkweigering doe en waarschijnlijk weer in de problemen kom?”

Het bovenstaande scenario is een van de vele dilemma’s die ik tegenkom in mijn eerste uren met Kingdom Come: Deliverance 2. Ik ga je natuurlijk niet vertellen wat mijn keuze was en welke consequenties die had. Ik kan je echter wel vertellen dat ik achteraf blij ben met de keuze die ik gemaakt heb, want ik heb iets meegemaakt wat aan het einde van dit jaar zomaar bovenaan het lijstje van meest memorabele gamegebeurtenissen zou kunnen staan.

Niet aan boord? Opbokken dan!

Want ja, na ruim vijfendertig uur Kingdom Come: Deliverance 2 kan ik niet anders dan constateren dat Warhorse Studios een regelrechte parel aflevert. Nog geen half jaar geleden maakte ik kennis met het eerste deel, dat ik in november na een uur of tachtig uitspeelde. Het was een van de meest unieke rpg-ervaringen die ik in jaren meemaakte. Deel een is meedogenloos in zijn talloze ingewikkelde gameplaysystemen: je schikt je maar naar de wijze waarop Warhorse wil dat je speelt. Van de diepgaande stealth- en vechtsystemen tot de net zo complexte conversatie- en reputatiemechanieken: het werkt zoals het werkt, al gaat dat niet altijd gepaard met de consistentie van de gameplaysystemen die zoveel discipline eisen van de speler. Heb je daar geen zin in? Prima, dan speel je maar wat anders.

Tot mijn grote vreugde wijkt Warhorse in het tweede deel niet van die filosofie af, maar nog mooier is dat de gameplay ditmaal wél consistent en logisch werkt. Was ik mezelf en mijn harnas niet na een lange tocht vol gevechten? Dan haalt iedereen letterlijk zijn neus voor me op. Heb ik een grote bek maar zie ik eruit als een deftige kakmonsieur, dan wordt zelfs de grootste lafaard niet bang van me. Probeer ik een slot open te maken, dan moet ik altijd rekeninghouden met het lawaai dat m’n lockpicks kunnen maken.

Dat was in het vorige deel weleens anders, maar nu lijkt het allemaal gewoon te kloppen. Over dat openmaken van sloten gesproken: Warhorse heeft geluisterd naar de smeekbedes van de achterban en dat vervloekte lockpicksysteem versimpeld voor consoles. Geen gekut met twee analog sticks, maar je beweegt het slot met de linkertrigger en met de rechterstick moet je de lockpick op zijn plek houden. Het werkt stukken beter, dus mijn scheldkanonnades en talloze reloads zijn verleden tijd.

Boerenpummel af

Het verhaal van Kingdom Come: Deliverance 2 pikt de draad vrijwel direct na het einde van het eerste deel op. Henry of Skalitz en zijn beste maat Hans Capon zijn op een reis om een belangrijke boodschap af te leveren in het kasteel van Trosky. Uiteraard lopen zaken niet zoals verwacht, waardoor de twee uiteindelijk van elkaar gescheiden worden en Henry er totaal alleen voor komt te staan.

In een totaal nieuwe spelwereld liggen talloze avonturen aan mijn voeten en lopen allerlei interessante personages rond. Zo raakte ik binnen de kortste keren verwikkeld in een tragisch familiedrama, ging ik op zoek naar een luit voor twee pretentieuze “edelmannen” en maakte ik kennis met een lokale heerser die mij, samen met zijn lijfwacht, vergezelde bij het oplossen van een aantal moorden in de omgeving. Het mooie is dat de quests zich steeds organisch lijken aan te dienen. Zelfs wanneer Henry op zijn paard door de wildernis rijdt, kunnen gesprekken met willekeurige mensen tot quests leiden. Het zijn dat soort momenten waarop de game op zijn best is en het doet me denken aan de open wereld van Red Dead Redemption 2. Een groot compliment, zeker in een preview, maar Warhorse verdient het gezien de hoge kwaliteit die het levert.

Ondertussen blijft het overkoepelende verhaal van Henry uiteraard overeind. Hij zoekt nog steeds naar de lieden die zijn dorp uitmoordden en het zwaard van zijn vader stalen. Ditmaal is zijn bijna onafscheidelijke metgezel Hans veel prominenter aanwezig en hun vriendschap straalt als nooit tevoren. De twee maken allerlei hartverwarmende en heftige taferelen mee en de acteerprestaties van Tom McKay (Henry) en Luke Dale (Hans) zijn geweldig. Daarbij komen de prachtige gezichtsanimaties waardoor aarzeling, woede en angst in de ogen van personages nog beter overkomen.

Voordat ik aan de playthrough begon vroeg ik me af: hoe gaat Warhorse om met de ontwikkeling van Henry’s vaardigheden? In het eerste deel ging hij van een letterlijk nutteloze boer die nog geen zwaard kon vasthouden naar een koene ridder, terwijl hij leerde lezen en schrijven. Skills die hij aan de start van deel twee dus al heeft: hij is officieel boerenpummel af. Hoe breng je dan overtuigend voor het voetlicht dat je bepaalde dingen opnieuw moet leren?

De gebeurtenissen aan de start van het verhaal vormen in ieder geval een redelijk excuus, al is het natuurlijk vreemd dat je een van de meest essentiële vechttechnieken uit het eerste deel helemaal opnieuw moet leren. Uiteraard zijn er wederom allerlei vaardigheden vrij te spelen in de vorm van perks, die vergaard worden met punten die je krijgt door vaardigheden als spraak, alchemie en vechten te levelen. En ja, dat doe je wederom door respectievelijk te praten, drankjes te brouwen en te knokken.

Simpeler, maar nog altijd duizelingwekkend

Over matten gesproken, het vechtsysteem is op een zeer prettige manier versimpeld, zonder af te doen aan het realisme en toch flinke diepgang en complexiteit te bieden. Het aanvallen vanuit alle mogelijke richtingen uit het eerste deel gaat overboord. De twee onderste richtingen worden gebundeld onder één centrale richting, die je activeert door de rechterstick in te duwen. Ook is er nog maar één aanvalsknop met de rechtertrigger en zit de lichte aanval die voorheen onder de rechterschouderknop zat, nu verstopt in de onderste aanvalsrichting die ik eerder noemde.

Het geeft je iets meer rust in het vinden van de zwakke punten van je tegenstander en biedt meer tijd om een van de vele aanvals- en verdedigingsmanoeuvres toe te passen. Met de perfect block-input lijkt Warhorse tevens een tool te bieden die gevechten iets vergeeflijker maken dan voorheen, al is het nog steeds verrekt moeilijk om in je uppie tegen een groep gasten te knokken.

Dat gezegd hebbende: in deel een leek het hele vechtsysteem voor mij te imploderen wanneer je tegen meer dan twee vijanden vocht. Dat was voor mij nauwelijks te doen. Nu is het heel erg lastig, maar ik ben natuurlijk nog maar vrij kort bezig met KCD 2. Want hoewel vijfendertig uur echt al teringlang is, heb ik het gevoel dat nog maar aan het oppervlak van deze duizelingwekkend goede rpg zit.

Kingdom Come: Deliverance 2 komt op 4 februari uit voor pc, PlayStation 5 en Xbox Series X/S.