Wat al die remakes van Final Fantasy 7 kunnen leren

Ik heb altijd tegenstrijdige gevoelens bij remakes van geliefde games. Aan de ene kant ben ik blij dat ik een speciaal moment uit mijn leven nog een keer mag ervaren, al dan niet in aangepaste vorm. Maar toch blijft het gevoel knagen dat ik liever een geheel nieuwe ervaring wil. Zou ik niet veel liever Final Fantasy 16 spelen dan een nieuwe versie van een oud deel?

16?

Het antwoord is natuurlijk ‘nee’, maar dat komt vooral omdat de serie na deel tien (ja, ik haat twaalf, sue me) nooit meer de kwaliteit had van de klassieke delen. Ik vertrouw er gewoonweg niet op dat Square Enix in staat is om dat niveau weer aan te tikken. Met het bestaande verhaal en de charmante personages van het originele 7 is het in ieder geval een stuk makkelijker om een goed en coherent plot uit te tekenen.

Bovendien speelt nostalgie een niet te onderschatten rol. Als ik Aerith zie in Remake, word ik direct warm van binnen. Ik ken haar achtergrond, ik weet wat de toekomst zal brengen (of niet) en ik ben blij haar met zulke mooie graphics te kunnen zien. Ik voel gelijk emoties, terwijl bij een nieuw deel de personages me nog moeten overtuigen.

Gezien de vele remakes en remasters, hebben meer uitgevers dit idee. Het is makkelijker om mensen iets te verkopen waarvan ze al weten dat ze het leuk vinden, dan iets nieuws dat ze nog moeten leren kennen. Een heruitgave brengt echter weer heel andere problemen met zich mee: hoe houd je iedereen tevreden?

Oud en nieuw

Wie een klassieker opnieuw uitbrengt, moet immers twee groepen aanspreken. In het ene kamp zitten de puristen, die warme gevoelens hebben voor een origineel en elke aanpassing aan dit kunstwerk zien als een belediging. Maar er zijn ook nieuwkomers, die liever zien dat een game wordt aangepast aan de huidige tijd. Zij hebben geen zin om zich door verouderde spelmechanieken te worstelen om te zien wat een klassieker zo geliefd maakte.

Het is bovendien ontzettend moeilijk om de magie van een oude game opnieuw te vangen, hoe getrouw je een spel ook namaakt of oppoetst. Kijk bijvoorbeeld naar het onlangs uitgebrachte Panzer Dragoon: Remake. Deze heruitgave heeft eigenlijk alleen de graphics verbeterd, maar zelfs door die simpele handeling ging al een stukje van het origineel verloren. Door de eenvoudige graphics kon je bij de oorspronkelijke game je verbeelding de vrije loop laten. Grote stukken van de wereld waren simpelweg niet ingevuld. In de remake zie je gewoon de grond, wat vooral laat zien hoe leeg de wereld eigenlijk is. Verbeelding heeft plaatsgemaakt voor verveling.

Hetzelfde gold voor Shadow of the Colossus, zij het in mindere mate. Waar ik me eerst vergaapte aan de prachtige wereld en wederom verliefd werd op het concept van het spel, besefte ik later dat er iets van het mysterieuze gevoel verloren was gegaan.

Alles is anders

Een remake als Final Fantasy 7, waarbij alles overboord wordt gegooid en zelfs het verhaal niet meer heilig is, zie je niet zo veel. Resident Evil 2 gooide vorig jaar hoge ogen door het gevoel van het origineel te behouden, maar de rest van het spel te moderniseren. Ook Ratchet & Clank kreeg een spectaculaire herbewerking die helemaal van de grond af opnieuw werd opgebouwd, en het origineel alleen als inspiratiebron zag.

Voor sommige puristen zijn dit soort remakes heiligschennis. Ze willen liever niet dat er getornd wordt aan iets waar ze zoveel waarde aan hechten. Ik zie het probleem niet. Er staan ook geen boze Shakespeare-fans te schreeuwen als een theatergenootschap een van zijn oude toneelstukken moderniseert en vertaalt voor een jong publiek. Dat is juist een mooie manier om nieuwe mensen in aanraking te laten komen met de verhalen van de oude meester.

De oude werken van Shakespeare zijn daarnaast ook niet verloren gegaan: je kunt ze gewoon lezen als je wilt, net zoals je oude games in al hun oude glorie kunt spelen. Dat er een nieuwe versie van iets komt, betekent niet dat de oorspronkelijke versie verdwijnt. Je kunt je vingers in je oren stoppen en net doen alsof een remake helemaal niet bestaat, als je daar vrolijk van wordt.

Nieuwe kijk

Ik ben altijd blij met een nieuwe kijk op oud werk. Ik geniet van de manier waarop Final Fantasy 7 Remake gaten opvult in het verhaal en nietszeggende personages ineens een diepgaande persoonlijkheid meegeeft. Ik houd me bij dit soort remakes niet bezig met wat er verloren is gegaan in de modernisering, maar focus me op wat er is toegevoegd. Misschien verloopt dat niet altijd even succesvol, de remake telt echt niet alleen maar hoogtepunten, maar ze biedt in ieder geval iets nieuws om over na te denken. En als de game me niet bevalt, ach, dan kan ik altijd nog gewoon het origineel spelen.

Dus, beste ontwikkelaars, laat die standaard remakes die alleen de graphics oppoetsen maar lekker achterwege. Zelfs alleen het aanscherpen van de gameplay voor onze moderne tijd, is voor mij niet meer genoeg. Na de remake wil ik vooral dat mijn hersenen weer aan het werk worden gezet. Geef me iets nieuws om over na te denken, ook al zijn de omgevingen die ik verken en de personages die ik ontmoet wel vertrouwd. Dit is de ideale combinatie van nostalgie en een frisse ervaring.

Elke zaterdag verschijnt er een column op Gamer.nl die ingaat op actuele gebeurtenissen. Lees ook: