Ik ben een digitale hoarder

Ik had al langer een oogje op Subnautica, dus toen de Epic Games Store in de lucht ging, plonsde ik gretig gratis het diepe in. Ondertussen zijn we een halve maand verder, is er een klimaattop in de soep gelopen, een nieuw jaar aangebroken en heb ik niet genoeg ruimte om al mijn spulletjes in op te slaan. Virtueel dan.

Industriële evolutie

Subnautica in het kort: je crasht met een reddingscapsule op een waterplaneet, waar je moet zien te overleven en hopelijk te ontsnappen. Vanaf het eerste moment is het een ontdekkingsreis waarin je leert de omgeving naar je hand te zetten. Maak je in het begin nog simpele dingen zoals een zuurstoftank en een overlevingsmes, binnen de kortste keren verbouw je allerlei gewassen en doe je je voordeel met vernuftige technologieën.

Daar komt het inmiddels welbekende craften om de hoek kijken, maar Subnautica is zeker geen dertien-in-een-dozijn survival-crafter door de unieke setting. Wel betekent dit dat je op zoek moet naar steeds zeldzamere materialen om geavanceerd te kunnen klussen. En dan kun je in mijn optiek maar beter zo veel mogelijk meenemen en bewaren voor toekomstige projecten.

Ruimtetekort

Maar waar moet je het allemaal laten? De standaard kasten zitten al rap tjokvol en meer neerzetten kan ook maar tot daar aan toe. En dingen weggooien is ook weer zo zonde hé, dit zijn prima spullen die ik echt nog wel een keer ga gebruiken.

Als door de bliksem getroffen besefte ik het me ineens: ik ben een digitale hoarder. Net als bij een plottwist flitsten de games die ik gespeeld had aan me voorbij. En stuk voor stuk kon ik er een turfstreepje bijzetten achter ‘hoarder’.

In Skyrim had ik al mijn rijkdommen netjes gesorteerd verspreid over het koninkrijk. Riften bewaarde mijn uitrusting. In Markarth eerste rechts, trappetje op voor ingrediënten en drankjes. Boeken en scrolls verstoften in Whiterun, terwijl ik havenstad Solitude als opslagplaats van mijn diamanten had aangewezen. Wat er in de bodemloze schatkisten in Winterhold en Windhelm lag, ontgaat me even.

Rupsje Nooitgenoeg

Ik mocht qua vermogen dan de Jeff Bezos van Skyrim zijn, nog altijd doorzocht ik de inhoud van bandietenbroekzakken, Draugr-lendendoeken en muffe urnen op alles wat ook maar enigszins waarde had. Ook al was buit verkopen al lang geen haalbare oplossing meer, toch bleef ik als Rupsje Nooitgenoeg rijkdommen vergaren.

Ook in Minecraft kom ik steevast in een soort routine terecht, waarbij mijn primaire zorg altijd is waar ik mijn gepatenteerde twaalfkistensysteem kwijt kan om alles ordentelijk te sorteren. Maar zelfs 648 vakjes zijn niet genoeg om alle grondstoffen, werktuigen en levensmiddelen in op te slaan.

Ga ik elk individueel blokje ooit gebruiken? Mmmneee...? Heb ik het nodig? Misschien ooit nog eens! En onder het mom ‘bij twijfel bewaren’ blijft de berg spullen alsmaar groeien. Wellicht kies ik daarom, als remedie, soms voor een nomadisch bestaan, waarbij je uiterst zuinig om moet gaan met de 37 vakjes die je in je inventory hebt.

Stoom afblazen

Is er dan ook een parallel met mijn echte leven te trekken? Om bij het onderwerp games te blijven kwam ik al gauw uit bij een bekend probleem: de beruchte en gevreesde Steam-lijst. Ik zit inmiddels op 238, wat nog vrij bescheiden is als ik de verhalen mag geloven. Toch kan ik niet ontkennen dat ik ooit een hoarder-mentaliteit had als het om Steam-uitverkopen ging. Tegenwoordig ben ik wat tot bezinning gekomen en koop ik enkel spellen die me echt aanspreken, niet omdat ze op mijn bucket list staan, omdat ze zo goedkoop zijn of omdat ik ze ooit wel een keer ga spelen (niet dus).

Gek genoeg kan ik verder geen hoarder-trekjes in mijn dagelijks leven bespeuren. Je zult me niet gauw op relevante realityprogramma’s tegenkomen althans. Ik ben zeker niet ’s werelds meest opgeruimde persoon, maar ik heb geen moeite om dingen weg te gooien. Het ontgaat me dan ook waarom ik in virtuele werelden ineens verander in een giga-hoarder. Hoewel extreem hoarden kan wijzen op een mentale stoornis, vraag ik me af of het in beginsel geen instinctief menselijk trekje is.

Hoarden of preppen?

Je weet ten slotte maar nooit wat voor onheil zich in de toekomst ophoudt. Of in de duistere diepten van een vreemde waterplaneet, om weer even bij Subnautica terug te komen. Ik mag dan wel in een relatief kalm en veilige buurt gecrasht zijn - een prima locatie voor een basis - maar je kunt een calamiteit nooit helemaal uitsluiten.

De overeenkomst met de werkelijkheid is gauw gespot. Ik ben (nog) geen multimiljardair, maar doomsday preppen schijnt een populaire bezigheid te zijn in Silicon Valley. En dat is niet zo gek als je rekening houdt met de toekomst die ons te wachten staat volgens klimaatexperts. Ik troost me met de gedachte dat ik in elk geval digitaal mijn onderwatersurvivalinstinct heb kunnen aanscherpen. En dat ik van witte bonen in tomatensaus houd.

Elke zaterdag verschijnt er een column op Gamer.nl die ingaat op actuele gebeurtenissen.