Ik kon het niet goed vinden met Red Dead Redemption 2

Urenlang na het schokkende einde kijk ik de grote boosdoener diep in de ogen. Hij is oud, zwak en waarschijnlijk al lang weer vergeten wat hij me heeft aangedaan. Licht agressief, maar gecontroleerd haal ik tweemaal de trekker van mijn revolver over, waarna de credits beginnen te rollen. Op dit moment werd Red Dead Redemption één van mijn favoriete games ooit, een heus meesterwerk uit het jaar 2010. Toen wist ik niet dat de game is gemaakt met een groter verhaal in het achterhoofd. Een verhaal dat me altijd zal bijblijven.

Aan het einde van de rit is Red Dead Redemption 2 een meesterwerk, maar tijdens de eerste uren van de game zei m’n gevoel compleet het tegenovergestelde. Dit begon bij de lomperik van een protagonist, Arthur Morgan. Na de sympathiekere John Marston komt Arthur over als alles wat je niet wil zijn in een videogame. Althans, iemand die gebruikelijk zoveel mogelijk mensen spaart, beleefd is en elk beest een aai over de bol geeft. Daarbij is Morgan bij vlagen de stilte zelf, waardoor hij overkomt als een generieke cowboy en de charismatische Dutch eigenlijk alle aandacht opeist.

Slakkengang

Arthur Morgan was niet het enige waar ik mij aan stoorde. Red Dead Redemption 2 dient gespeeld te worden in lange sessies, waarin je veel tijd besteedt aan de ontzettend realistische elementen van de game. Een missie aannemen, op je trouwe ros (in dit geval Paula en A’isha†) naar plaats van bestemming rijden en in de zoveelste schietpartij belanden, kost je al gauw een uur. Je moet namelijk ook enigszins rekening houden met Arthurs voedselinname, de conditie van je wapens en met de vraag of je niet een uur in de wind stinkt (zo ja, dan vertellen de razend intelligente npc’s het je gauw genoeg). Ik vind het heerlijk om van hot naar her te rijden, maar met de zeer beperkte tijd die ik in de game kon steken, voelde het alsof ik er in een slakkengang doorheen ging.

Los van de beperkte tijd die ik in de game stak, komt Red Dead Redemption 2 zelf ook traag op gang. Het begin van de game maakt indruk doordat het spelers onderdompelt in een buitensporig gedetailleerde sneeuwwereld, maar los van een paar keer

en de

in het tweede hoofdstuk, lijkt het verhaal nergens heen te gaan. In de eerste twintig uur van de game viel het vervolg op mijn favoriete Rockstar-game tegen, en daar baalde ik best een beetje van.

Red Dead Redemption 2 blijft geven

Net toen ik de tijd kreeg om Red Dead Redemption 2 in langere sessies te spelen, begon de game gas te geven. Tegen het einde van het derde hoofdstuk beleeft de game een eerste hoogtepunt, waarin je als bende een landhuis bestormt. De drums op de achtergrond en de manier waarop de groep schouder aan schouder op hun doel afloopt, lijkt rechtstreeks uit een klassieke westernfilm te komen. Vanaf dat punt leert de game je dat niets meer stabiel is en gebeuren er ronduit schokkende dingen. Loyaliteit wordt op de proef gesteld, personages sterven en Arthur blijkt eigenlijk veel interessanter te zijn dan hij in eerste instantie leek.

Red Dead Redemption 2 zoog me eindelijk op in het verhaal. Niet alleen de hoofdverhaallijn, maar ook de vele Stranger Missions en andere zijmissies begonnen me steeds meer te boeien, tot het punt dat ik uit angst om iets te missen ze panisch allemaal afwerkte. Sommigen duiken in Arthurs tragische verleden, sommigen zorgen voor een lach op je gezicht en velen bieden de optie om iets goeds te doen voor diegenen die het moeilijk hebben. Ik besteedde meer tijd aan Red Dead Redemption 2 en de game bleef maar geven en geven.

Nieuw perspectief

In de laatste hoofdstukken overtreft Rockstar Games zichzelf. Red Dead Redemption 2 doet dingen waarvan ik heb gedroomd, om vervolgens keer op keer m’n hart te breken. En elke keer vliegen stemmen van bekende personages door Arthurs hoofd, gepaard met kalmerende beelden van de wilde natuur, die symbool staat voor de oneindige wereld die Arthur wil achterlaten. Red Dead Redemption 2 is op sommige momenten een schilderij waar de puurheid van afstraalt.

Het levende ecosysteem, de npc’s, de variatie en details in de wereld van Red Dead Redemption 2 leggen de lat hoger voor alles wat nog komt, maar het knapste aan de game is hoe het je perspectief verandert. Niet alleen het perspectief op Arthur Morgan als hoofdpersonage, maar ook het perspectief op de vorige game. Red Dead Redemption lijkt haast te zijn gemaakt met een daarop voorafgaand verhaal in het achterhoofd. John Marstons avontuur wordt acht jaar later in een context gezet die me tot op heden bezighoudt. Toen ik begon aan Red Dead Redemption 2 had ik niet gedacht dat de game me zou ontroeren, laat staan m’n blik op een van mijn favoriete titels ooit zou veranderen.

Gelukkig sterven cowboys niet, ze verdwijnen in de zonsondergang.

Deze week kan je op Gamer.nl Favoriet van de Redactie-artikelen verwachten waarin we de games behandelen die ons in 2018 het meest hebben gegrepen.