De Beste Game Ooit

Ik heb al eens eerder zo’n column geschreven, over de beste game ooit. Begrijp me goed, dat roep ik absoluut over elke vette game die ik speel en op dat moment vet vind. Als het niet Henricus Johannes zou zijn, dan was Hype mijn doopnaam. Maar ik kom altijd terug bij deze game, want inderdaad, Chrono Cross is bijzonder voor me.

En al is het misschien niet de beste game ooit (misschien ook wel, wie zal het zeggen), het is in ieder geval mijn favoriete game aller tijden. En iedereen heeft er wel zo eentje. Gaat ook nooit meer veranderen, want met 37 levensjaren en 1000+ uitgespeelde games op de teller kan ik nooit meer terug naar de tijd dat ik gamen nog echt aan het ontdekken was.  

Scars of time

Chrono Cross staat in mijn geheugen gegrift. December 1999, op dat veel te kleine slaapkamertje bij mijn ouders. Er staat een bed, een kledingkast naast m’n bed en een rek achter mijn bed en daarmee is de kamer vol. De loopruimte die overblijft is minimaal, maar net groot genoeg dat de deur open kan, waar mijn oudere broer elke avond doorheen moet om naar zijn slaapkamer op zolder te gaan.

In die kast achter m’n bed staat de aankoop van mijn eerste Albert Heijn-salaris, een bakbeest van een TV. Op de plank daaronder een grijze, illegaal omgebouwde PlayStation 1. Dat moest in die tijd nog, als je gekopieerde games wilde spelen, of games uit de USA. In het vorige millennium kregen de Amerikanen hun games namelijk vaak maanden eerder - als wij ze überhaupt al kregen.   

Ik ben net 15 geworden en compleet geobsedeerd door Japanse rpg’s. Mijn liefde voor gaming staat nog in de kinderschoenen, met vetertjes gestrikt door Wild Arms en Final Fantasy VII. En op die dag draait disc één van Chrono Cross voor het eerst in mijn PlayStation. Ik voel me die ochtend prima, maar heb het pak sneeuw buiten zien liggen en weet dat ik een gloednieuwe rpg voor mijn PlayStation heb.

Ik overtuig mijn moeder dat ik écht te ziek ben om naar school te gaan. En zo begint op een sneeuwwitte vrijdagochtend in december ’99 een avontuur dat de rest van mijn leven onlosmakelijk aan mijn favoriete hobby linkt.

Geen idee 

Sindsdien zweer ik al meer dan twee decennia lang dat dit de beste game ooit is – gestaafd door de toen nog unieke 10 die Gamespot gaf. Iets dat ik op school in het internetlokaal had opgezocht. Maar de waarheid is dat helemaal geen zak wist van waar ik mee bezig was. Toen en zelfs nu kan ik je nog voor geen vijf procent vertellen waar het verhaal over gaat. Ik had geen idee wat er gaande was met Serge, Kid en Lynx. Ik wist niet eens helemaal zeker of laatstgenoemde nou een bad guy was.

Ik had destijds ook nog nooit van Chrono Trigger gehoord, want ik begon pas echt met gamen toen mijn broer een PlayStation kocht. Ook al is Chrono Cross een soort van losstaand vervolg, er waren momenten dat ik zeker wist dat ik achtergrondinformatie miste. Wat ik wel door had, was dat FATE een entiteit is en niet ‘het lot’ betekent. Maar toch ook weer wel. Anyway, nice bossfight wel. Waar dat dan ook over mocht gaan.

Toen ik achteraf een keer een ROM van tekstadventure Radical Dreamers met fanvertaling wist op te snorren, werd ik niets wijzer maar wel dommer. Geen touw aan vast te knopen. En dan heb ik het niet alleen over het verhaal. Ook van het vechtsysteem snapte ik precies niks. Iets met Elements, of zo? En afhankelijk van welk element op dat moment overheerst, doet de ene aanval ineens veel meer schade. En ik kan magische aanvallen opladen, of inplannen voor aankomende beurten, of iets die richting. Denk ik. Het zal wel.  

Uur van de waarheid

Ondanks alles, toch is dit ‘m. Mijn favoriete game aller tijden. Het had iets. Al heb ik nooit geweten wat. De tientallen personages die je aan je party kon toevoegen, elk met hun eigen verhaallijn, de soundtrack (die zonder dollen oprecht de beste soundtrack ooit is), de twee parallelle universums waartussen je schakelt, de opzet van een hoofdpersonage dat in dat andere universum op jonge leeftijd verdronken is, de vele verschillende eindes; hoe fantastisch ook, het is niet het 'iets' wat ik bedoel.

Na die ene witte winter van ‘99/’00 heb ik Chrono Cross nooit meer durven spelen. Bang dat ik er erachter zou komen dat het onverklaarbare ‘iets’ simpelweg nooit meer dan een cocktail van nostalgie en timing is geweest. Maar na iets meer dan twee decennia gaat het er deze week dan toch van komen. Ik ga terug in de tijd, dit keer met een legale versie van Radical Dreamers en Chrono Cross, op een Europese console – mijn stoutste droom komt uit. Voor jou een random release van ouwe meuk, voor mij het uur van de waarheid.  

Terug in de tijd

Met 37 levensjaren en 1000+ uitgespeelde games op de teller zou je denken dat ik nuchterder geworden ben. Dat ik ergens wel weet dat dit ‘gewoon een goeie game is, die ik op het juiste moment gespeeld heb’. Maar mijn middle name zou niet Henricus Johannes zijn als ik niet honderd procent zeker was van het feit dat Chrono Cross weer gaat voelen als toen. Met als enig verschil dat ik nu wel enig idee heb waar ik daadwerkelijk mee bezig ben.

Ik ga niet op m’n ouwe slaapkamertje zitten, maar thuis op de bank, in de woonkamer van mijn eigen huis, waar mijn broer niet doorheen hoeft te lopen als-ie naar bed gaat. Nog een paar dagen en dan ben ik weer die 15-jarige jongen van toen, die er binnen 30 uur achterkomt dat ik mezelf nooit voor de gek gehouden heb. Ik wist het toen al en ik ga opnieuw die oude waarheid ontdekken: Chrono Cross is de beste game oo… Hé, verrek, kijk nou eens, het begint buiten te sneeuwen…