Castlevania: Requiem of the Dream

Ik wil heel graag een nieuwe Castlevania-game, laat ik dat vooropstellen. Maar als je mij vraagt hoe dat eruit moet komen te zien, dan moet ik je het antwoord verschuldigd blijven. Konami probeert al sinds het succes van Castlevania: Symphony of the Night (SotN) het succes van die game te evenaren en eigenlijk is dat nooit helemaal gelukt.

Met de Lords of Shadow-games vestigde Konami weliswaar een nieuw verkooprecord voor de serie, maar zo’n impact als SotN heeft het nooit gehad. En na het teleurstellende tweede deel was het sowieso meteen weer uit met de pret. Eigenlijk is de fantastische Netflix-serie het beste wat Castlevania sindsdien is overkomen. Echt nieuwe games in de spelreeks verschijnen er al een hele tijd niet meer, al verscheen er gisteren een gerucht online over een naderende reboot, of ‘reimagining’, zoals de bronnen van Video Games Chronicle het noemen.

Castlevania: Copy of the Paste

Nu deden de tweedimensionale Castlevania’s op de GBA en later de DS het nooit heel geweldig, maar ze werden altijd goed ontvangen. Ze bleven wel heel netjes binnen de lijntjes die Symphony of the Night had uitgestippeld. Dat resulteerde in vrij aardige tot zeer goede games, afhankelijk van hoeveel waarde je hecht aan vernieuwing in je Castlevania. In essentie zijn het grotendeels kopieën, geboetseerd naar het evenbeeld van Symphony of the Night. Weliswaar gemaakt door de oorspronkelijke artiest, maar het voelt toch een beetje alsof hij bij zichzelf af heeft zitten kijken en wat kleine dingen heeft veranderd zodat het niet teveel opvalt.

Vroeger, toen het genre nog eigenhandig in leven werd gedragen door Metroid en Castlevania (en later zelfs alleen Castlevania), maakte dat niet zoveel uit. De metroidvania-formule laat zich makkelijk succesvol herhalen. Pas de kaart aan, hussel wat met de vaardigheden die je vrijspeelt en je hebt al praktisch een nieuw spel. Maar tegenwoordig is het genre zo springlevend en verder ontwikkeld dat deze ‘pure’ metroidvania’s er een beetje flets bij afsteken.

Nu is dit geen review van de Castlevania Advance Collection, maar meer een overpeinzing over het nut ervan. Ik zit inmiddels een uur of tien in Castlevania: Circle of the Moon en het is weer genieten geblazen, hoe stroef het ook speelt. Ik vraag me alleen af wat uitgever Konami hier precies mee wil bereiken, behalve geld verdienen over de rug van dorstige fans. Als het een poging is om de interesse in een nieuwe Castlevania te peilen, zijn er dan niet betere manieren dan drie (of eigenlijk vier, als je Vampire’s Kiss meetelt) oude spellen opnieuw uitbrengen, plus waarschijnlijk nog eens drie titels als Konami op een later moment met een soortgelijke DS-collectie uitbrengt voor Dawn of Sorrow, Portrait of Ruin en Order of Ecclesia?

Dat zijn dan zes games die (soms wel heel erg) lijken op Symphony of the Night, maar niet per se beter zijn. De muziek van dat spel is sowieso nooit meer geëvenaard, de grote twist ‘halverwege’ ook niet. Eigenlijk is alleen het systeem voor magische aanvallen noemenswaardig verbeterd. Alleen al om die reden is het de moeite waard om bijvoorbeeld Aria of Sorrow eens te proberen, als je dat nog nooit gedaan hebt.

Vicious Circle of the Moon

Maar wat dan? Zijn er echt zes spellen voor nodig die fans braaf moeten kopen, in de hoop dat Konami daarna dan toch echt de knoop doorhakt en een nieuwe tweedimensionale Castlevania uitbrengt? Ik kan me zo voorstellen dat diezelfde fans na het spelen van zoveel praktisch dezelfde games wel weer een beetje klaar zijn met de serie, nog voordat ‘ie goed en wel uit de grafkist is getrokken.

Er zijn inmiddels ook gewoon betere games in het genre voorhanden. Hollow Knight: Silksong komt ooit uit, er wordt gewerkt aan een tweede Bloodstained (van de maker van Symphony of the Night) en ik kan zo nog twintig andere metroidvania’s noemen die interessantere dingen doen dan wat Konami ooit heeft gedurfd. Maar waarom ben ik dan toch weer Circle of the Moon aan het spelen?

What is a man? But a miserable little pile of habits.